فلج یا ضعف اندامهای یک طرف بدن به دلایل مختلفی اتفاق می افتد که شایعترین آنها سکته مغزی (بروز اختلال در خونرسانی به برخی از قسمتهای بافت مغز) و نیز وارد شدن ضربه به مغز است. حدود 80 % سکته های مغزی بر اثر ایجاد لخته خون در شریانهای مغز می باشند که منجر به کاهش جریان خون برخی قسمتهای بافت مغز و در نتیجه مرگ سلولهای آن ناحیه می شوند. در 20 % موارد هم علت بروز سکته مغزی ، خونریزی های عروق مغزی است.

در هنگام بروز سکته‌ مغزی ممکن است بیمار به طور سریع و ناگهانی اختلال در صحبت کردن پیدا کند، صورت او کج شود، در راه رفتن نیمه بدن خود را بکشد ، یا فلج کامل پیدا کند ، یا به اغما برود. بروز اختلال ناگهانی در بینایی یک یا هر دو چشم، عدم تعادل و سرگیجه، تهوع و استفراغ، از دست رفتن هوشیاری از سایر علایم است.  مهمترین اقدام در این حال ، رساندن هر چه سریعتر بیمار به متخصّص مغز و اعصاب یا بیمارستان است. زیرا هر دقیقه که از سکته مغزی می گذرد، آسیب وارده به فرد عمیق تر می شود و در اکثر موارد موفقیت درمان بستگی به این دارد که بیمار خیلی زود به بیمارستان رسانده شود.

در طی بروز سکته مغزی ، سه سرنوشت برای سلولهای عصبی مغز پیش می آید:
1- برخی از سلولهای عصبی مربوط به منطقه آسیب عروقی که بیشترین آسیب را دیده اند، از بین می روند. این امر قابل جبران نیست.
2- برخی از سلولهای عصبی مربوط به منطقه آسیب عروقی که آسیب کمتری دیده اند، دچار شوک شده و به طور موقتی فعالیت خود را از دست می دهند. اما به تدریج و با گذشت زمان تقریباً طولانی فعالیت طبیعی خود را از سر می گیرند. بهبودی بیمار سکته مغزی در گذر زمان تا حدود زیادی ناشی از همین امر (برگشت فعالیت این دسته از سلولها) است.
3-  بقیه سلولها که خارج از منطقه آسیب عروقی قرار داشته اند ، سالم باقی می مانند.

سلولهای مغز قادر به تولید مثل و افزایش تعداد خود نیستند اما در عوض دارای خاصیتی به نام « انعطاف پذیری عصبی » هستند. این خاصیت باعث می شود که پس از بروز آسیب عروقی یا وارد شدن ضربه و مرگ تعدادی از سلولها ، مغز بتواند خود را جهت انجام فعالیتهای سابق ، مجدداً سازماندهی نماید. چنانچه این امر در مسیر صحیح هدایت و کنترل شود کیفیت و میزان بهبودی بیشتر خواهد بود. مطالعات نشان داده است که چنانچه سلولهای مغز آسیب دیده ، وادار به کار و فعالیت بشوند بهبودی و کارایی آن افزایش می یابد. خاصیت انعطاف پذیری عصبی مغز در شش ماه اول پس از بروز آسیب  بیشترین میزان را دارد و پس از آن مقداری کاهش می یابد. به همین دلیل فیزیوتراپی این بیماران را باید هرچه سریعتر آغاز نمود.