بیمار فلج نیمه بدن (سکته مغزی) در روند بیماری خود معمولاً سه مرحله را  طی می کند:

الف- مرحله شلی اولیّه  (Initial Flaccid Stage):
در این مرحله عضلات بیمار کاملاً شل هستند. این مرحله معمولاً از چند روز تا چند هفته و یک ماه طول می کشد.

ب- مرحله سفتی  (Stage Of Spasticity):
 این حالت در 90 % بیماران روی می دهد و طی آن عضلات بیمار (خصوصاً عضلاتی که ضد نیروی جاذبه کار می کنند) سفت میشوند. به نحوی که حرکت دادن اندامها یا مفاصل بیمار به سختی امکانپذیر است. چنانچه با انجام تدابیر مناسب با این پدیده مقابله نشود، مشکلات ثانویه برای بیمار ایجاد خواهد شد. با رعایت دو اصل « وضعیت دهی » و «تمرینات انعطاف پذیری» از ابتدای بروز ضایعه مغزی ، می توان به نحوی موثری این حالت را کاهش داد.

ج- مرحله بهبودی نسبی (Stage Of Relative Recovery):
در این مرحله به تدریج حرکات اندامهای بیمار بر می گردد. بهبودی در طی سه تا شش ماه اوّل پس از بروز ضایعه، سریعتر است و بعد از آن با سرعت کمتری پیش می رود. در برخی بیماران ، رفع اختلالات زبانی و بینایی و فضایی چند سال به طول میکشد.

مراحل فوق کاملاً از هم جدا نیستند و بین آنها همپوشانی و تداخل وجود دارد. این احتمال نیز وجود دارد که بهبودی بیمار در هر یک از این مراحل متوقف شود و بیمار وارد مرحله بعد نشود.

وضعیت دهی به بیمار:
از ابتدای بروز ضایعه ای که منجر به فلج نیمه بدن می شود ، اوّلین مسأله ای که باید مد نظر قرار گیرد ، « وضعیت دادن صحیح » به بیمار است.

وضعیّت اندام فوقانی و سر:
اندام فوقانی به صورت کشیده در کنار بدن روی یک بالش ، قدری بالاتر از ته قرار داده می شود. دست (Hand) نیز به صورت کشیده روی بالش قرار گرفته ، در صورت امکان در حالت چرخش خارجی (Supination) قرار گیرد.
نکته مهم: سر بیمار باید متمایل به طرف سالم بوده ، شانه طرف مبتلا نیز باید روی بالش قرار گیرد تا حتی الامکان به طرف جلو بیاید (Protraction).

وضعیّت لگن و اندام تحتانی:
در مورد اندام تحتانی ، بیماران آسیب مغزی به دو گروه تقسیم می شوند:

الف- بیماران با الگوی خم کننده در اندام تحتانی:
این بیماران ، بیماران بدشانسی هستند و به مدّت طولانی تری در مرحله شلی اولیّه باقی می مانند. در برخی از این بیماران خصوصاً در افراد مسن ، ممکن است عدم کنترل اسفنکتری ( بی اختیاری ادرار و مدفوع ) وجود داشته باشد. وجود الگوی خم کننده در اندام تحتانی برای توانبخشی بیمار خوب نیست. اگر این حالت ثابت بماند این بیماران نمی توانند از جای خود برخیزند ، بایستند و راه بروند و مدّت فیزیوتراپی آنها نیز طولانی تر است.
وضعیت در نخت:
بیمار به پشت می خوابد. یک بالش در زیر لگن طرف مبتلا گذاشته می شود. طول بالش باید به اندازه ای باشد که لبه خارجی ران را نیز در بر بگیرد تا از چرخش رو به خارج (External Rotation) اندام تحتانی جلوگیری شود. اما در عین حال نباید پا از وضعیت میانی (Neutral Position) خارج شود و به چرخش داخلی (Internal Rotation) برود.
در صورت نیاز می توان تخته ای در مقابل پا قرار داد تا پا از مچ خم شود.

ب- بیماران با الگوی باز کننده در اندام تحتانی:
وجود این الگو بیمار را قادر به ایستادن و راه رفتن می کند. اما در عین حال مانع خم کردن زانو می شود. همچنین باعث چرخش خارجی بیش از حد پا (External Rotation) می شود.
وضعیت در تخت:
این بیماران نباید همیشه به پشت بخوابند. بلکه باید روی طرف سالم و مبتلا نیز بخوابند. بالش زیر لگن قرار داده میشود تا به جلو و بالا بیاید. یک بالش کوچک نیز باید زیر زانو گذاشته شود تا زانو کمی خم شود. انگشتان و کف پای بیمار نباید با هیچ چیزی در تماس باشد. زیرا باعث افزایش سفتی عضلات پا می شود.
وضعیت بیمار در حالت خوابیده به پهلوی سالم:
هنگامی که بیمار روی طرف سالم خوابیده ، اندام فوقانی مبتلای او را باید به جلو آورد و آن را در حالی که آرنج باز است روی یک بالش گذاشت. بیمار می تواند بالش را با هر دو دست بگیرد.
وضعیت بیمار در حالت خوابیده به پهلوی مبتلا:
هنگام خوابیدن به پهلوی مبتلا ، شانه باید به جلو بیاید و اندام فوقانی رو به داخل چرخیده باشد و آرنج نیز باز باشد.